به خلوتم همه شب همچو ابر می بارم

ز چشمه ی دل و از چشم خویش بی زارم

کنون که تار خیالم تنیده دان سخن

گسسته نیشترِ فقر، پودم و تارم

ز پایداری من پای دار می لرزد

به عزم،گوهر عزت ز خاک بردارم

شکست اشک ندامت فسون لالائی

برای دیدن هر اتفاق بیدارم

عروس فکر چو آمد به حجله سخنم

سزاست مرد عَزَب را به هیچ نشمارم

به آتش حسدم سوخت مودعی پر و بال

به جرمِ آن که ز شعر و شعور پر بارم

رسیده آتشِ حِقد و حسد به نزدیکان

برادرم شده اینک چو گرگ خونخوارم

به سر نهاده ام از عشق افسر شاهی

ز گلشن دل خود سور و سَروَری دارم

کنون که خار نگهبان عصمت چمن است

شدست بخیه ی زخم دل چمن کارم

خزان فقر به گل های فرش خانه رسید

نشانده شرم نداری به پشت دیوارم

ز رنگ بهمن و دی شد فسرده خون چمن

به خاک مُرده ی دی نسترن نمی کارم

شراب شعر دگر (ثالثا)ندارد اثر

اگرچه آب بلاغت چکد ز اشعارم

(ثالث)

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: